Το μίσος ενάντια στη γυναικεία ομορφιά, η εχθρότητα της γυναίκας προς γυναίκα, αποτελούν καταστάσεις που, προσωπικά, με δυσκολεύουν συναισθηματικά. Ο μισογυνισμός αποτελεί μια πραγματικότητα αιώνων, που έχει εδραιώσει τη θέση του στο συλλογικό ασυνείδητο και δυστυχώς δεν εκφράζεται μόνο από τους άντρες, αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες.
Η Γερτρούδη Μπελ, μια από τις ισχυρότερες γυναικείες μορφές του 19ου αι., που επηρέασε τις πολιτικές εξελίξεις σε όλη τη μέση ανατολή, ήταν εκείνη που αγωνίστηκε σθεναρά, από τη θέση επιρροής που κατείχε, ενάντια στο δικαίωμα των ευρωπαίων γυναικών για ψήφο (!) που την περίοδο εκείνη ήταν υπό διεκδίκηση.
Στη σύγχρονη εποχή, στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, αν μια γυναίκα εμφανιστεί χωρίς μπούρκα, αποκαλείται πόρνη, όχι μόνο από τους άντρες, αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες. Ας μην παραλείψουμε ότι πάντα υπάρχουν εκείνοι που θα κατηγορήσουν το θύμα, ότι φταίει αυτό για τα δεινά του, όπως όλοι μας ακούσαμε ακόμα και στην περίπτωση της Ελένης Τοπαλούδη: «τι ήθελε να πάει στο σπίτι τους;» (!).
Η γυναίκα εξακολουθεί και σήμερα να είναι αποδέκτης μίσους και βίας που εκφράζεται με διάφορους τρόπους και που αποτελεί μια νομιμοποιημένη κανονικότητα στο ήμισυ του πλανήτη!
Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μιας πράξης που αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της έκφρασης μίσους. Η επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο και το σώμα μιας γυναίκας με εξαιρετική ομορφιά, μας οδηγεί να πιστέψουμε ότι ακριβώς αυτή η ομορφιά ήταν που μια άλλη γυναίκα δεν μπορούσε να αποδεχτεί και θέλησε να καταστρέψει για πάντα, με το χειρότερο τρόπο.
Το ψυχολογικό προφίλ της γυναίκας δράστιδος παραπέμπει σε άτομο που απορρίπτει και μισεί πρώτα από όλα τον εαυτό της. Άλλωστε, τα συναισθήματα που νιώθουμε για τους άλλους, είναι πάντα προβολή των συναισθημάτων που υποσυνείδητα ή συνειδητά νιώθουμε για τον εαυτό μας.
Βυθισμένη στην οδύνη αισθημάτων κατωτερότητας, αυτοαπόρριψης και μίσους, κατάφερε να αντλήσει ικανοποίηση από την εγκληματική της ενέργεια, πολύ πρόσκαιρη όμως, καθώς η καταστροφή μιας άλλης γυναίκας δεν βελτιώνει σε τίποτα τη δική της κατάσταση. Απεναντίας, μόλις καταλαγιάσει η οργή, θα συνειδητοποιήσει την πράξη της και όσα αυτή συνεπάγεται.
Τυφλωμένη από τη ζήλεια, ρίσκαρε και η ίδια τη ζωή και την ελευθερία της κι έτσι ο φόβος και η αγωνία για την επερχόμενη σύλληψη θα στοιχειώνουν κάθε στιγμή, την ήδη δυστυχισμένη ζωής της. Ένας άνθρωπος ευχαριστημένος από τη ζωή του, σίγουρα δε γίνεται εγκληματίας.
Η επίδραση του ψυχολογικού τραύματος στο θύμα, είναι πιθανό θα έχουν μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Δεν απορρέουν μόνο από τη σοκαριστική εγκληματική ενέργεια, αλλά και από το γεγονός ότι η κοπέλα έχασε για πάντα την εικόνα της. Ο πόνος της δομείται σε δύο άξονες, στο μετατραυματικό στρες από το ίδιο το απροσδόκητο και τραγικό γεγονός, αλλά και στην απώλεια της μορφής της, της εικόνας της, όπως την ήξερε ως τότε.
Ουσιαστικά πρόκειται για απώλεια της ίδιας της ταυτότητας της, αφού η εικόνα είναι θεμελιώδης για τη δόμηση της ταυτότητας του ατόμου. Αναγκάζεται να αναδιαμορφώσει ολόκληρη τη ζωή και την αντίληψη που έχει για τον κόσμο και τον εαυτό της.
Σημαντικό ρόλο έχουν επίσης η ηλικία και το πλαίσιο, καθώς πρόκειται για μια νέα γυναίκα γεμάτη ζωή, η ψυχολογική κατάσταση τη δεδομένη στιγμή του συμβάντος, η ευτυχία που χάθηκε με άλλα λόγια, αλλά και τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν το τραυματικό γεγονός, όπως τα πολλαπλά χειρουργεία.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι τα υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας στις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες, υπάρχουν παρά το γεγονός ότι οι βίαιες τάσεις συγκρατούνται, γιατί διώκονται από το νόμο, αντίκεινται στα κοινωνικά πρέπει και προσκρούουν σε ισορροπίες ισχύος.
Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της αγριότητας της ανθρώπινης φύσης, ας αναλογιστούμε τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν όλοι οι παράγοντες που λειτουργούν ανασταλτικά στην εκδήλωση βίας. Ποιες θα ήταν τότε οι διαστάσεις της εγκληματικότητας στον πλανήτη μας;