Δεν με ευχαριστούσε ιδιαίτερα να βλέπω ταινίες επιστημονικής φαντασίας, γιατί θεωρούσα πως προκαλούσαν το συναίσθημα μέσα από την υπερβολή της αλληγορίας. Μέσα από μια τεχνολογικά ανεπτυγμένη δυστοπία.
Σήμερα, που η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία, όχι μόνο βλέπω μπροστά μου μια τέτοια «σκληρή ταινία», θέλω δε θέλω, αλλά και πρωταγωνιστώ μάλιστα σε αυτήν. Νόμιζα μέχρι χτες, πως τα σενάρια της επιστημονικής φαντασίας εμπνέονταν από την πραγματική ζωή, επιχειρώντας μια αλληγορική προσέγγιση, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως, μάλλον η ζωή αντιγράφει τελικά την επιστημονική φαντασία και χωρίς καμία απολύτως διάθεση εξωραϊσμού.
Την άποψή μου επιβεβαιώνει μια ξεχασμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας του σκηνοθέτη Στίβεν Σόντερμπεργκ που προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2011, και είχε τον τίτλο «Contagion» (Μετάδοση, μόλυνση, μίασμα). Είδα την ταινία πρόσφατα και νόμιζα πως κάποιος μου έκανε πλάκα!
Η ταινία κατά έναν διαβολικό τρόπο, λειτουργεί σήμερα προφητικά για την πανδημία της εποχής μας και για όλες τις συνέπειές της στις ζωές μας. Δεν βρίσκεται τυχαία αυτήν την περίοδο στην πρώτη πεντάδα στα «κατεβάσματα» των ταινιών από την πλατφόρμα του Netflix, σε όλο τον κόσμο!
Η κινηματογραφική κάμερα ξεκινά να παρακολουθεί μια Αμερικανίδα που επιστρέφει στις ΗΠΑ από κάποιο επαγγελματικό της ταξίδι στην Κίνα και συγκεκριμένα στο Χονγκ Κονγκ. Αρρωσταίνει στη συνέχεια και μετά από δυο ημέρες νοσηλείας στην εντατική πεθαίνει. Μετά από λίγο αφήνει την τελευταία του πνοή και ο μικρός γιος της, με ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Γρήγορα διαπιστώθηκε ότι εκείνη είχε κολλήσει τον μυστηριώδη υπέρ-ιό MEV-1, που μεταδόθηκε στον άνθρωπο από μολυσμένη νυχτερίδα και τον μετέδωσε άθελά της σε αρκετούς ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκε. Στο Χονγκ Κονγκ και στο Λονδίνο, άνθρωποι εμφανίζονται να παρουσιάζουν την ίδια ασθένεια. Έτσι, πολύ γρήγορα ο ιός αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο με γεωμετρική πρόοδο, με συνέπεια η νόσος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να πάρει διαστάσεις πανδημίας.
Ο συγκεκριμένος ιός προκαλεί κάτι σαν εγκεφαλίτιδα σε αυτούς που προσβάλει και η θνητότητά του ανέρχεται στο 25%. Πολύ σύντομα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αλλά και άλλα κράτη στα οποία εισέβαλε ο ιός μπαίνουν σε καραντίνα, προκειμένου να ανακόψουν την ταχύτητα μετάδοσης της νόσου. Επικρατεί πανδαιμόνιο στις κοινωνίες που έχει πλήξει η πανδημία και ταυτόχρονα πραγματοποιείται ένας μαραθώνιος αγώνας αναζήτησης του εμβολίου που θα μπορούσε να εγγυηθεί την σωτηρία.
Μια ομάδα γιατρών, καλείται από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ, να αντιμετωπίσει την παγκόσμια απειλή και να προσπαθήσει να σώσει την ανθρωπότητα.
Η ταινία, καταγράφει πειστικά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του επιστημονικού δυναμικού να «αναγνωρίσουν» τον ιό και να περιορίσουν την πανδημία. Στόχος τους είναι, η ανακάλυψη του εμβολίου που θα σταματήσει την εξάπλωση.
Στα μέλη όμως της κοινότητας γεννιέται ο φόβος, πως στο εμβόλιο αυτό, όταν και εάν παρασκευαστεί, θα έχουν πρόσβαση κατά προτεραιότητα οι πλούσιοι και οι ισχυροί της κοινωνίας και μετά οι υπόλοιποι. Οι επίσημοι φορείς προσπαθούν με διάφορους τρόπους να διώξουν αυτόν τον φόβο, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Ωστόσο, δεν φτάνει ο γενικός χαμός που επικρατεί, αλλά έρχονται να προστεθούν και τα fake news, επιδεινώνοντας μια ήδη άσχημη και δύσκολη κατάσταση!
Επειδή όμως στην «αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», τον ρόλο του «λύκου» υποδύεται στην ταινία ένας «δημοσιογράφος» τσαρλατάνος, γνωστός blogger, που προσπαθεί να επωφεληθεί από την ανησυχία των ανθρώπων και να πλουτίσει μέσα από τις φήμες που διαδίδει κακόβουλα! Προσδοκά, εκτός των άλλων, να αυξήσει και την επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα του, διά μέσω του φόβου, της παράνοιας και του τρόμου που σκορπά.
Διακινώντας στην αρχή σενάρια συνωμοσίας και φήμες για την δημιουργία του ιού από τον άνθρωπο, επιχειρεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο, προκειμένου να τον οδηγήσει στη συνέχεα και εύκολα να δεχτεί την λύση που θα του προτείνει εκείνος. Ισχυρίζεται ότι γνωρίζει μια δήθεν θεραπεία μέσω ενός φυτού που νικά την νόσο, αποτελεσματικά.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι ο πρώην σύζυγος της Αμερικανίδας που αποτέλεσε το πρώτο θύμα και «ασθενή μηδέν» αυτής της πανδημίας, που συναντήσαμε στην αρχή, ενώ ο ίδιος αποδείχθηκε ότι είχε ανοσία. Μετά όμως κι εκείνος ανησυχούσε για την υγεία της έφηβης κόρης του, που επιδίωκε να συναντήσει τον φίλο της με κάθε τρόπο, αλλά φοβόταν ταυτόχρονα να το κάνει εξαιτίας του ιού.
Εν τω μεταξύ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προσπαθούσε να καθησυχάσει τον κόσμο, καλώντας τον να απορρίπτει όλα τα σενάρια συνομωσίας και τα ψέματα που σκοπίμως κυκλοφορούσαν, ενώ ταυτόχρονα έδινε μάχη για την παρασκευή του εμβολίου. Η ταινία έχει τελικά «Happy End» και τελειώνει με την ανακάλυψη του εμβολίου που έρχεται ως «Μεσσίας» να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον τρόμο και τον θάνατο.
Το φιλμ από μόνο του αποτελεί μία προειδοποίηση ότι αυτό που εξελίσσεται μπροστά στο φακό, θα μπορούσε να συμβεί και στην πραγματικότητα και θα πρέπει να είμαστε όλοι προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Η επικαιρότητα σήμερα δικαιώνει τον δημιουργό του.
Η ταινία λέει ένα ισχυρό «ΟΧΙ» στον φόβο, τον πανικό, την συνομωσιολογία και την παραπληροφόρηση, ενώ αποτελεί άλλο ένα τεκμήριο του κατά πόσο επηρεάζονται, αλλά και δοκιμάζονται βαθιά οι ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από τον φόβο και τον πανικό.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του έργου, διατυπώνει και την κεντρική του ιδέα: «Τίποτα δεν εξαπλώνεται όπως ο φόβος!».
Η ταινία «Contagion» έριξε τίτλους, με ένα τέλος αίσιο, λυτρωτικό και ελπιδοφόρο!
Η δική μας δοκιμασία είναι ακόμα σε εξέλιξη και απ’ ότι λένε οι ειδικοί, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Αφού όμως θεωρήθηκε προφητική η ταινία, ευελπιστώ πως και το τέλος της δικής μας περιπέτειας θα είναι επίσης καλό…
Ο νέος αυτός κορονοϊός, που αντιπροσωπεύει την δημόσια υγειονομική κρίση που βιώνουμε, συνιστά ταυτόχρονα και κοινωνική κρίση. Έχει επηρεάσει, εκτός από τις συνήθειές μας και την ίδια την σκέψη μας. Μας έχει κάνει όλους καχύποπτους και βλέπουμε παντού γύρω μας μολυσμένους ανθρώπους, που απειλούν να μολύνουν κι εμάς!
Στην περίεργη και «άρρωστη» περίοδο που διανύουμε, συμβαίνει κάτι εντελώς παράδοξο! Ο καλύτερος τρόπος να «πλησιάσεις» τον άλλον, είναι να μείνεις μακριά του!
Αναρωτιέμαι ειλικρινά, με ποιόν τρόπο άραγε θα μπορέσουμε στο μέλλον, όταν θα έχει επιστρέψει η ομαλότητα στις ζωές μας, να οικοδομήσουμε ξανά μια σχέση εμπιστοσύνης, σεβασμού και ειλικρίνειας, για να επιτύχουμε τη συνέχεια της ανθρώπινης συνύπαρξης, με όλους αυτούς που σήμερα φοβόμαστε ακόμα και να αντικρύσουμε;
Θα χρειαστούμε σίγουρα ψυχολογική υποστήριξη, ως κοινωνία αλλά και ως άτομα, για να διώξουμε από μέσα μας τον φόβο και τις προκαταλήψεις, ώστε να καταφέρουμε, ο ιός αυτός που μόλυνε τις ζωές μας, να μην μολύνει και τις ψυχές μας!