Κοιμήσου ήσυχη κι απόψε, πολιτισμένη ανθρωπότητα! Δεν κινδυνεύεις, δεν ανησυχείς. Ετούτη τη σκοτεινή νύχτα, ο φόβος, ο τρόμος και η φρίκη δεν σε αγγίζουν. Δεν σε αφορούν! Οι σφαίρες και οι βόμβες θα εκτελέσουν με επιστημονική ακρίβεια την αποστολή τους.
Θα βρουν και πάλι τον στόχο τους σε κάποια γωνιά της Γης.
Οι συντεταγμένες «δείχνουν» ανθρώπινα σώματα. «Δείχνουν» παιδικές ψυχές. «Δείχνουν» υποτιμημένες ζωές σε καθεστώς «εκποίησης». Σε λίγο θα έχουν γίνει όλα αριθμοί! Υπολογισμοί, καταγραφές, ανοησίες και στατιστικές: «Τόσοι είναι οι νεκροί, τόσοι οι τραυματίες, τόσοι οι αγνοούμενοι, τόσοι οι εκτοπισμένοι…!».
Και ο ανθρώπινος πόνος; Η δυστυχία; Ο εξευτελισμός; Πώς θα χωρέσουν όλα αυτά στα μονταρισμένα-λογοκριμένα πλάνα των πολεμικών επιχειρήσεων, που μεταδίδει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η TV; Η ζωή και ο θάνατος, πόσο αποτιμώνται άραγε στο «χρηματιστήριο ανθρωπίνων αξιών»;
«Οι παράπλευρες απώλειες είναι το αναγκαίο κακό», θα μας πουν κάποιοι!
Είναι η «προστασία» που πληρώνει η ανθρωπότητα στους νταβατζήδες της «Ειρήνης» και της διεθνούς «ασφάλειας» (όπως τα εννοούν εκείνοι βέβαια), θα πω εγώ!
«Είναι η μοίρα των αδύναμων και φτωχών ανθρώπων», θα συμφωνήσουμε όλοι!
Είναι τελικά, το τίμημα του πολιτισμού μας. Να τον χαιρόμαστε αυτόν τον πολιτισμό!
Η κατάπτωση του ανθρώπινου είδους, δυστυχώς, δεν έχει σταματημό κι ας δηλώνουν υπερήφανα κάποιοι βολεμένοι αισιόδοξοι φιλελεύθεροι, ότι «η ανθρωπότητα διάγει τις καλύτερες στιγμές της, τις πιο ευτυχισμένες, τις πιο επιστημονικές, τις πιο ορθολογικές, που αναδεικνύουν όσο ποτέ άλλοτε, την υπεροχή, το μεγαλείο του είδους και τις αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης!»…
Αυτοί όμως οι άνθρωποι που δεν συγκλονίζονται, δεν ταράσσονται, δεν συγκινούνται καν από την φρίκη που βλέπουν γύρω τους, αποτελούν και τις «χρυσές» εφεδρείες του συστήματος διακυβέρνησης αυτού του κόσμου.
Όσο λοιπόν η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να διακυβερνάται από αυτούς τους ψυχρόαιμους ανθρώπους και κατ’ αυτόν τον παράλογο τρόπο, τόσο θα υποφέρει, θα υποτιμάται και θα εξευτελίζεται η ίδια!
Η στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας εναντίων των Κούρδων της βορειοανατολικής Συρίας, δημιουργεί μια νέα μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στην πολύπαθη περιοχή.
Μέχρι αυτήν την στιγμή οι νεκροί υπολογίζονται σε εκατοντάδες, ανάμεσά τους άμαχοι και μικρά παιδιά. Οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ξεπερνούν τις εκατόν εξήντα χιλιάδες, ενώ ατελείωτα καραβάνια εξαθλιωμένων Κούρδων και χριστιανών, ακολουθούν τα χνάρια της προσφυγιάς. Άνθρωποι φτωχοί, αδύναμοι, δυστυχισμένοι και γελασμένοι από τους δήθεν συμμάχους τους, αναζητούν τη συνέχειά τους σε ασφαλέστερες περιοχές.
Η «μηχανή» μαζικής παραγωγής προσφύγων ετέθη και πάλι σε λειτουργία, γνωρίζοντας πολύ καλά όλες τις συνέπειες, τις οποίες όμως αντιμετωπίζει με κυνική και προκλητική αδιαφορία ο αποκαλούμενος «πολιτισμένος κόσμος».
Στο σταυροδρόμι των διαφορετικών πολιτισμών των χωρών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, παίζεται σήμερα άλλο ένα άθλιο και βρόμικο παιχνίδι με θύμα τον άνθρωπο!
Ποτέ όμως, μα ποτέ, κανένας από τους εισβολείς που έχει καταγράψει η ιστορία στις σελίδες της, δεν σεβάστηκε, τόσο τους ανθρώπους όσο και τον πολιτισμό τους!
Η Συρία όμως, που βάλλεται σήμερα ανελέητα, φιλοξένησε κατά το παρελθόν πάρα πολλούς πρόσφυγες: Έγινε «σπίτι» για τους Αρμένιους πρόσφυγες το 1914. Για τους Έλληνες πρόσφυγες το 1922. Για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες το 1948 και το 1967. Για τους πρόσφυγες από το Κουβέιτ το 1990. Για τους πρόσφυγες από τον Λίβανο το 1996 και το 2006. Για τους πρόσφυγες από το Ιράκ το 2003.
Σε αυτό το άθλιο, βρόμικο, ύπουλο και στημένο «παιχνίδι», δεν «παίζει» μόνη της η Τουρκία. Η Τουρκία απλά τώρα κάνει τη «μάνα», αλλά έχει δίπλα της ισχυρούς «συμπαίκτες», που ο καθένας απ’ αυτούς, κοιτάζοντας το «χαρτί» του, προσπαθεί να ποντάρει, είτε μπλοφάροντας είτε όχι, σε ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα για εκείνον.
Πρώτος απ’ όλους ο ΟΗΕ, ο περίφημος «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών», «πάει πάσο» συνεχώς, πάνω από την «τσόχα της Ειρήνης», σφυρίζοντας αδιάφορα για οτιδήποτε συμβαίνει. Εξευτελίζει όμως έτσι ο εν λόγω «Οργανισμός», με την ηχηρή ένοχη σιωπή του, όχι μόνο αυτόν τον ίδιο του τον ρόλο, αλλά και τον λόγο της ύπαρξής του!
Ο έτερος «παίκτης», ο καλός μας «φίλος» το ΝΑΤΟ, σε ρόλο «Πόντιου Πιλάτου», πλένει και ξεπλένει τα χέρια του, πότε με αίμα και πότε με νερό, αλλά στο τέλος τα τρίβει από ικανοποίηση! Δίπλα του κάθεται η άβουλη, απρόθυμη Ευρώπη, που δηλώνει διαρκώς ότι «τα βλέπει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή!
Οι «παίκτες» που «μιλούν» τελευταίοι είναι οι πιο μεγάλοι, οι πιο έμπειροι και οι πιο δυνατοί σε τούτο το «παιχνίδι». Ενσαρκώνουν τους ρόλους των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Είναι αυτοί που θα ωφεληθούν περισσότερο από όλους τους άλλους και θα πάρουν στο τέλος και την «παρτίδα»! Έχουν κρυμμένους όλους τους άσους στο μανίκι τους και καταφέρνουν πάντα να «δείχνουν» την υπεροχή τους και να «καθαρίζουν» το «παιχνίδι».
Η ονομασία «Πηγή Ειρήνης» που έδωσαν στην τουρκική επιχείρηση εισβολής στην βορειοανατολική Συρία, ακούγεται σαν ανέκδοτο, σαν αστείο, ακόμα και σαν κακόγουστη φάρσα! Δεν αποτελεί μόνο χυδαία πρόκληση απέναντι στο κοινό αίσθημα και τη λογική, αλλά βαθύτατη προσβολή απέναντι στην ίδια την Ειρήνη!
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα, ίσως όχι τη θάλασσα, όπως λέει το όμορφο τραγούδι, αλλά το χρήμα, που τον κυριεύει και τον εξουσιάζει. Θα του έδινα ένα χρώμα γκρίζο και σκοτεινό, λιγότερο ελκυστικό από αυτό που έχει σήμερα, λιγότερο φανταχτερό, λιγότερο λαμπερό. Να μην εντυπωσιάζει, να μη θαμπώνει, να μη μαγεύει και να μην τρελαίνει τον άνθρωπο! Η αλήθεια όμως κρύβεται, όχι στη υπόθεση: «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», αλλά στο ερώτημα: «Μπορώ να τον αλλάξω;».
Όσο αισιόδοξος όμως κι αν θέλω να είμαι, που είμαι, άλλο τόσο ρεαλιστής αισθάνομαι και φοβάμαι πως αρχίζω να υποκύπτω κι εγώ στην τραγική, αλλά ωμή αλήθεια, που κυριαρχεί στο υπέροχο τραγούδι «Κεμάλ», που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1968.
Ο Κεμάλ ήταν ένας νεαρός Άραβας, πολιτικός μετανάστης στη Νέα Υόρκη, που νόμιζε κι αυτός ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Εμπνεύστηκε από εκείνον ο μεγάλος δημιουργός, όταν τον γνώρισε στην Αμερική και έγραψε αυτό το τραγούδι. Απευθυνόμενος ο συνθέτης στον ίδιο τον Κεμάλ στο τέλος του τραγουδιού, τον καληνυχτίζει με την πικρή, απαισιόδοξη διαπίστωση στο τελείωμα της αφήγησής του: «Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…!».