Χαριτωμένα και ευρηματικά είναι τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για την «γκαντεμιά» του πρωθυπουργού, μέσω των οποίων, έσπευσαν να αιτιολογήσουν οι εμπνευστές τους, την έντονη σεισμική δραστηριότητα, αλλά και ορισμένες φυσικές καταστροφές που έλαβαν χώρα κατά την έλευση της νέας Κυβέρνησης, από τον πρώτο κιόλας μήνα της λειτουργίας τής.
Χαριτωμένο είναι επίσης και το «ανέκδοτο» με το οποίο ανταπάντησε, όχι όμως χαριτολογώντας από την πλευρά του, ο γνωστός τηλεπωλητής «των επιστολών του Ιησού», αλλά και ευρωβουλευτής πλέον, Κυριάκος Βελόπουλος, στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο Τσίπρας και άλλες σκοτεινές δυνάμεις πίσω από τους σεισμούς! Ενεργοποίησαν μυστικό υπερόπλο που προκαλεί σεισμούς, για να πλήξουν τον Μητσοτάκη».
Όταν όμως, δυστυχώς, η αντιπολιτευτική τακτική περιορίζεται μονάχα σε αυτά τα «ανέκδοτα», κάτι δεν πάει καλά! Είναι γεγονός πως, όταν απουσιάζουν τα επιχειρήματα, ο ευθύς, μεστός πολιτικός λόγος, αλλά κυρίως η σοβαρότητα και η απλή λογική, τότε η πολιτική καταντάει η ίδια «ανέκδοτο».
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει διαρκώς την εξουσία και να ασκεί ισχυρή εποικοδομητική κριτική στους κυβερνώντες, με καθαρά πολιτικά κριτήρια και με γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον, το οποίο και υπηρετεί.
Η καλοκαιρινή ραστώνη, μάλλον κατέλαβε, σχεδόν στο σύνολό του, τον χώρο της Αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, που όπως φαίνεται την «άραξε» στις δροσερές παραλίες της όμορφης πατρίδας μας.
Στον αντίποδα όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσα στο κατακαλόκαιρο, φαίνεται πως άρχισε να οικοδομεί, ταχέως και μεθοδικά το δικό του σύστημα εξουσίας. Ως ο πλέον αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Κεντροδεξιάς, επιχειρεί να κυριαρχήσει μελλοντικά και στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου και να δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, προκειμένου να επιβάλει ένα δικό του θεσμικό και πολιτικό «καθεστώς».
Σύμφωνα με το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πρότυπο, η πολιτική θα πρέπει να δίνει «χώρο» στην αγορά, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο άσκησης της οικονομικής δραστηριότητας. Όμως, «ο δικός μας» νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο ενστερνίζεται και προωθεί ο κ. Μητσοτάκης, παραμένει κρατικοδίαιτος στον βασικό πυρήνα του και ως εκ τούτου αποτελεί καθαρά Ελληνική «έκδοση», στα μέτρα και τις επιδιώξεις των εμπνευστών του.
Το «επιτελικό» κράτος που επιχειρεί να δημιουργήσει η νέα Κυβέρνηση, έχει διπλό ρόλο:
Από τη μία να δράσει ως νομιμοποιημένος διευρυμένος μηχανισμός καταστολής, στα πλαίσια του δόγματος «Νόμος και τάξη», στον οποίο μηχανισμό, θα μάθει σιγά-σιγά να υπακούει, να «πειθαρχεί» και να υποτάσσεται ολόκληρη η κοινωνία.
Από την άλλη, επιδιώκει να απαξιώσει, να αποδομήσει, έως και να ακυρώσει, ιδεολογικά και θεσμικά, το έργο της προηγούμενης Κυβέρνησης.
Τη λεγόμενη «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ», την οποία δεν κατόρθωσε να επιτύχει με τις εκλογές, επιχειρεί τώρα να την «δημιουργήσει» με επικοινωνιακά τεχνάσματα, στη συνείδηση των πολιτών, εξορκίζοντας κάθε τι «Αριστερό», εις το «πυρ το εξώτερον»…
Δεν θέλει καν να θυμούνται στο μέλλον οι Έλληνες την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως μια «Αριστερή παρένθεση» που άφησε κι εκείνη το «στίγμα» της, βάζοντας το δικό της «λιθαράκι», σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, τεσσεράμισι χρόνων, για τη χώρα μας. Θέλει απλά να τη θυμούνται, σαν «ένα βότσαλο στη λίμνη» της πολιτικής ζωής του τόπου, που ανατάραξε προσωρινά και για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, τα ήρεμα νερά της «κανονικότητας» που είχαμε συνηθίσει τόσα και τόσα χρόνια και στην οποία τώρα, επιτέλους, επιστρέφουμε και πάλι ασφαλείς…!
Όλα αυτά βέβαια, γίνονται ακόμα πιο εύκολα, όταν έχεις ενσωματώσει στο σύστημα εξουσίας σου, τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και έντυπων, που σε συνδυασμό και με την κατάργηση της υπάρχουσας Επιτροπής Ανταγωνισμού, διαμορφώνεις, ούτε λίγο ούτε πολύ, ουσιαστικά έναν νέο ολοκληρωτισμό..!
Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει και επιστρέφει σιγά-σιγά, μαζί με τους εκδρομείς του Αυγούστου και η Αντιπολίτευση από τα μπάνια της, ευελπιστούμε να ακούσουμε επιτέλους τη φωνή και τις αντιδράσεις της, σχετικά με τις κυβερνητικές διεργασίες του θέρους. Κυρίως όμως, περιμένουμε να δούμε, τις πολιτικές εκείνες πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του αποκαλούμενου «Μεγάλου Προοδευτικού-Δημοκρατικού Μετώπου».
Δεν αποτελεί μόνο μια προεκλογική υπόσχεση, αλλά αξίωση της Ελληνικής κοινωνίας.
Οι ψηφοφόροι αυτού του χώρου και όχι η σχεδόν ανύπαρκτη κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν καθαρή εντολή στον Αλέξη Τσίπρα να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Μιας προσπάθειας όμως που απαιτεί τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες, συγκροτημένη και αποτελεσματική επικοινωνιακή πολιτική και βέβαια, κατάλληλα ικανά πρόσωπα να μπορέσουν να υλοποιήσουν το φιλόδοξο σχέδιο.
Τα μέχρι τώρα πάντως δείγματα δεν γεννούν μεγάλες προσδοκίες..!
Έχουμε δει το «έργο» να παίζεται κι άλλες φορές, με τον «Γιάννη να κερνά και τον Γιάννη να πίνει» και τους υπόλοιπους της «παρέας» να παρακολουθούν αμήχανα και ξενέρωτα, χωρίς να αντιδρούν αποτελεσματικά στην πρόκληση και «τα παιδιά του λαού» να μένουν στο τέλος διψασμένα και νηστικά…
Προς το παρόν, μπορούμε να αρκεστούμε στη θρυλική ατάκα-πρόποση, που απολαύσαμε στην εξαιρετική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, «Ένα βότσαλο στη λίμνη», ταυτιζόμενοι όλοι εμείς οι πολίτες, μα πιο πολύ, οι κατά συνείδηση «κατεργάρηδες» πατριώτες, με τον ρόλο του Μανώλη, που ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο, ο αείμνηστος μεγάλος μας πρωταγωνιστής, Βασίλης Λογοθετίδης: «Τσίριο …Μανώλη!»