Πριν από λίγο καιρό, μια δασκάλα φέρεται να απολύθηκε από ένα δημοτικό σχολείο στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ όπου εργαζόταν, επειδή είπε στους μαθητές της ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης. Σε σχετική συζήτηση μέσα στην τάξη, η εν λόγω δασκάλα αποκάλυψε στους μικρούς μαθητές της πως «τα δώρα του υποτιθέμενου Άγιου Βασίλη, τα αγοράζουν οι γονείς και τα βάζουν εκείνοι κάτω από το δέντρο τους».
Επιχείρησε μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τα παιδιά, να καταρρίψει και άλλους παιδικούς μύθους, όπως ότι «δεν υπάρχει πασχαλινό λαγουδάκι, ούτε νεράιδα των δοντιών ούτε τα περίφημα ξωτικά και ακόμα ότι οι τάρανδοι δεν μπορούν να πετάξουν».
Οι γονείς αντέδρασαν έντονα όταν πληροφορήθηκαν από τα παιδιά τους το τι ακριβώς συνέβη στην τάξη τους και δημοσιοποίησαν την αντίδρασή τους, γράφοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως «μια ενήλικη γυναίκα επιχείρησε να συνθλίψει τα όνειρα εξάχρονων παιδιών από την πρώτη τάξη δημοτικού και ότι χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από μέρους των γονιών για να παρηγορήσουν τα παιδιά τους, μετά το περιστατικό».
Ο διευθυντής του σχολείου, αφού πρώτα έκανε τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να απομακρυνθεί άμεσα η συγκεκριμένη δασκάλα από το σχολείο του, με επιστολή που έστειλε στους γονείς, ζήτησε συγγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορά της δασκάλας και τους προέτρεψε να κάνουν όλα εκείνα τα απαραίτητα βήματα στο σπίτι τους, ώστε να διατηρήσουν την αθωότητα των παιδιών τους αυτήν την εορταστική περίοδο.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που θυμίζει όμως και λίγο παραμύθι.
Ένα παραμύθι με «δράκο» που «καταβρόχθισε» τη μαγεία του «μύθου» και «συνέθλιψε» τα παιδικά όνειρα.
Κάπως έτσι όμως δεν είναι και η ίδια η ζωή μας; Κάτι δηλαδή ανάμεσα σε παραμύθι και πραγματικότητα! Εκεί συνυπάρχουν και αναμειγνύονται οι ανάγκες με τα όνειρα, η καθημερινότητα με το μύθο, ο ρεαλισμός με τη φαντασία, η αλήθεια με το ψέμα! Όλα δηλαδή τα απαραίτητα «συστατικά» της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Η κοινωνία, εξάλλου, έχει μάθει να ισορροπεί μέσα από τις αντιθέσεις της. Χρησιμοποιεί δε με την ίδια ευκολία τόσο την αλήθεια όσο και το ψέμα.
Ανάλογα με την περίπτωση, αξιολογεί και τη χρησιμότητά τους.
Η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή, όπως και το ψέμα δεν είναι απαραίτητα καταδικαστέο σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν μάλιστα φορές που οι ρόλοι τους αντιστρέφονται.
Η δασκάλα, για παράδειγμα, «καταδικάστηκε» επειδή είπε την αλήθεια σε «λάθος» ανθρώπους.
Ο διευθυντής του σχολείου και οι γονείς των μαθητών, από την άλλη, επιχείρησαν να επαναφέρουν την «κανονικότητα» στην παιδική αθωότητα, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά ως βασικό «εργαλείο» τους το ψέμα.
Ο σκοπός «αγίασε» τα μέσα και σε αυτή την περίπτωση!
Η κοινωνία μας πάντως δείχνει να έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ψέμα έναντι της αλήθειας και αυτό βεβαίως εξηγείται λογικά:
Η αλήθεια εμπεριέχει τον κυνισμό της πραγματικότητας και αυτό πολλές φορές πονάει πολύ. Θέλει δύναμη ψυχής να την αντέξεις όταν αυτή είναι σκληρή.
Δεν κατασκευάζεται, δεν τροποποιείται, δεν αμφισβητείται και δεν αναιρείται.
Αντίθετα, το ψέμα είναι «βολικό», «εύκολο», «εύπεπτο», «εύχρηστο» και στις δύσκολες στιγμές δίνει πάντα «λύση». Ενισχύει την υποκρισία και εξουδετερώνει την αυτοκριτική, ενώ δημιουργεί τη «μαγική παραίσθηση» του απροσδιόριστου!
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσουν και σε παράδοξες συμπεριφορές.
Να μην απορούμε λοιπόν, όταν παρατηρούμε μια ολόκληρη κοινωνία να εξεγείρεται και να καταδικάζει σύσσωμη, με τον πιο έντονο μάλιστα τρόπο, τη βία του δολοφόνου απέναντι στο ανυπεράσπιστο θύμα του και την επόμενη ακριβώς στιγμή, όχι μόνο να αποδέχεται αλλά και να απολαμβάνει τη βία εις βάρος του δολοφόνου αυτή τη φορά, από τους συγκρατούμενούς του.
Ενώ δεν υπάρχει καλή και κακή βία, για την κοινωνία φαίνεται πως υπάρχει!
Όπως ακριβώς υπάρχει για εκείνη, το καλό ψέμα και η κακή αλήθεια…
Η χρονιά που θα υποδεχτούμε σε λίγες μέρες είναι, λένε, «εκλογική»!
Οι «Άγιοι Βασίληδες» θα συνεχίσουν, κατά πάσα πιθανότητα, να μας επισκέπτονται και μετά τα Χριστούγεννα!
Κάποιοι από εμάς θα βρίσκουμε κάτω από το «δέντρο» μας «δώρα» και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) «δωροεπιταγές», μέχρι και την ημερομηνία των εκλογών. Μετά θα βγουν οι …«καλικάντζαροι»!
Είτε πιστεύουμε σε αυτούς τους «Άγιους Βασίληδες» είτε όχι, ένα είναι σίγουρο:
Θα ζήσουμε κι αυτή τη φορά μεγαλοπρεπώς, με τη γνώριμη «πολιτική μας αθωότητα», τη «μαγεία» του «μύθου» σε όλο της το μεγαλείο και καμιά «δασκάλα» δεν θα μπορέσει να μας τη χαλάσει…!
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους!