Ο Ηρακλής Βουλγαράκης στην πρόσφατη ποιητική του συλλογή με τον σημειολογικό τίτλο “Εσπερινοί”, επανέρχεται στης επιστροφής την ανίατη νοσταλγία, όπως αυτή διαχέεται μέσα από τους ομοιοκατάληκτους και ανομοιοκατάληκτους στίχους του. Διαγράφει την καμπύλη της ζωής με το εναρκτήριο συμβουλευτικό, αφιερωματικό ποίημα στην κόρη του και το καταληκτικό του επερχόμενου θανάτου “Ώριμος θάνατος”.
Για μια ακόμη φορά περιστρέφεται γύρω από το οικείο δίπολο έρωτας-θάνατος, ενώ διάχυτος είναι παντού ο νόστος της πατρώας γης. Ο έρωτας ως αρχέγονη δύναμη και ο θάνατος ως φυσική κατάληξη, με την εξοικείωση μάλιστα του αγιορείτη Μοναχού, αποτελούν τις σταθερές συνιστάμενες του ποιητικού του έργου.
Ο Η.Β. τιμά με το δικό του συγκινητικό τρόπο το χώρο που ζει και κινείται καθώς η ποίησή του είναι ταυτισμένη με αυτόν, μέσα από τον οποίο ως αυτόχθων αναδύεται, για να αποκαλύψει “το μέσα και το έξω πλούτος”.
Με την έντονη λυρική του διάχυση, αρκετές φορές, και με την ιλαρότητά του αποφορτίζει τη δυσθυμία των ψυχών.
Σε οδηγεί στον προσωπικό του ποιητικό λειμώνα με την αμεσότητα του ξεναγού και του οικοδεσπότη, για να σε κάνει γευσιγνώστη των ποιητικών του συλλήψεων.
Μορφή και περιεχόμενο συμβαδίζουν αρμονικά με μια ιδιαίτερη στιχουργική άνεση.
Ο λόγος του είναι διαυγής, χωρίς δισημίες και το δυσερμήνευτο του σκοτεινού λογισμού.
Η ευκολία να συνθέτει λέξεις μας τρατάρει ανεπανάληπτες λεκτικές εκρήξεις, ως ανεξίτηλες πινελιές ενός πολύχρωμου πίνακα.
Επιλεκτικά αναφέρω δύο αξιόλογα ποιήματά του, που αναδεικνύουν τον θεματικό προσανατολισμό και την επιτυχή διακονία της ποιητικής τέχνης: “Εσπερινοί” σελ. 29 (ίσως αρτιότερο). Αποπνέει το λυτρωτικό και εξομολογητικό κλίμα του εσπερινού “θροϊσματος” των ψυχών. Είναι η ώρα που οι προβεβηκότες τη ηλικία, και όχι μόνο, σμίγουν με το εσπέριο φως της ανάνηψης: Και θροΐζει μες στα στήθη τους ανάλαφρ’ η ψυχή τους/απο των παραπτωμάτων τους/ απαλλαγμένη την οδύνη.
“Ώριμος θάνατος” σελ. 59. Το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής.
Πρόκειται για την προαναγγελία του επερχόμενου τέλους και τον αυτοκαθορισμό της ποιητικής πράξης. Είναι η οριακή στιγμή του απολογισμού, όπου το ποιητικό παρελθόν, ακμαίο και δημιουργικό, μοιραία συγκρούεται με την αυτογνωσία του τώρα:
Εγώ που πίστευα πως το στερνό μου όνειρο/ ως την αιωνιότητα θα με κατευοδώσει… Τώρα το όνειρο θωρώ ν’ αργοπεθαίνει/ κι αποτρελαίνομαι/ και ολοφύρομαι ολολύζοντας στην ερημιά μου.
Ηρακλή, σου εύχομαι μακροημέρευση και δημιουργικούς λογισμούς.
*Ο Γιάννης Καραμίχος είναι φιλόλογος-ποιητής