Είμαστε πλέον όλοι εξοικειωμένοι με την συνηθισμένη πια εικόνα της στρατιωτικής επέμβασης του αμερικανικού παράγοντα σε ξένη χώρα.
Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες φυσικά και δεν αποτελούν φαινόμενο των τελευταίων χρόνων, αφού η ιστορική καταγραφή τις αποτυπώνει με χρονική διάρκεια που υπερβαίνει τους δύο αιώνες.
Αξίζει μάλιστα εδώ να σημειωθεί ότι στην «παρθενική» τους επέμβαση που είχε στόχο την σημερινή Λιβύη έλαβαν μέρος και 40 έμπειροι Έλληνες μισθοφόροι στο πλευρό των Αμερικανών. Η πρώτη αυτή επέμβαση των Αμερικανών πεζοναυτών και των μισθοφόρων συμμάχων τους σηματοδότησε και το τέλος του «πρώτου πολέμου της Μπαρμπαριάς» (The Barbary War), γνωστός και ως «Ο πόλεμος της Τρίπολης», με την συνθήκη ειρήνης, ευνοϊκή για τις ΗΠΑ, που ακολούθησε και υπογράφηκε τον Ιούνιο του 1805.
Η «Μπαρμπαριά» ή αλλιώς «Ακτή των Βερβέρων», ήταν ο όρος που χρησιμοποιούνταν από τους Ευρωπαίους από τον 16ο ως τον 19ο αιώνα, για να αναφερθούν στο σύνολο των τόπων των Βερβέρων, που αντιστοιχούσαν σε όλη την μέση και δυτική παράκτια περιοχή της Βόρειας Αφρικής, το σημερινό Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία και την Λιβύη.
Στα τέλη του 18ου αιώνα οι πειρατές έγιναν κυρίαρχοι των θαλασσών, εκμεταλλευόμενοι το κενό εξουσίας στη Μεσόγειο. Πολύ συχνά κυρίευαν ευρωπαϊκά πλοία, απαιτώντας λύτρα για την απελευθέρωση των πληρωμάτων τους. Έτσι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, ακόμη και οι Αμερικανοί, εξαναγκάζονταν να πληρώνουν λύτρα, προκειμένου να κρατούν ανοικτές τις διόδους ναυσιπλοΐας.
Η πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των ΗΠΑ και των Βερβερικών Κρατών της Βορείου Αφρικής για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στη Μεσόγειο, διήρκεσε από το 1801 έως το 1805 και στέφθηκε με επιτυχία μετά από την συνδυασμένη επίθεση από στεριά και θάλασσα.
Η παραπάνω λοιπόν αναμέτρηση αποτέλεσε την πρώτη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ σε ξένη ήπειρο, αλλά και τα πρώτα «δείγματα γραφής» του αμερικανικού παράγοντα σε ηγεμονικό ρόλο «πλανητάρχη». Είχε δε ως κύριο σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της πληγείσας περιοχής με την εκεί εγκαθίδρυση κυβερνητικού καθεστώτος «φιλικού» προς τις ΗΠΑ.
Η «συνταγή» θεωρήθηκε επιτυχημένη και εφαρμόστηκε με απόλυτη ακρίβεια και συνέπεια και σε όλες τις μετέπειτα στρατιωτικές επιχειρήσεις των Αμερικανών σε ξένες χώρες.
Πολλά έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια για τους περίφημους «Πολέμους της Μπαρμπαριάς». Διακρίνουμε βέβαια, ανάμεσα σε αρκετά από τα γραφόμενα, αλλά και τα λεχθέντα, μια οργανωμένη προσπάθεια πρόκλησης τεχνητής σύγχυσης και αποπροσανατολισμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης, με ανιστόρητους παραλληλισμούς!
Έτσι, παραβάλλουν τους «μουσουλμάνους κουρσάρους» της εποχής εκείνης με τους σύγχρονους «τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους», «πολτοποιώντας» ιστορικά δυο διαφορετικά φαινόμενα σε ένα, παρουσιάζοντάς τα μάλιστα ως ένα «ενιαίο διαχρονικό θρησκευτικό μέτωπο» το οποίο έχει κηρύξει διαρκή ιερό πόλεμο εναντίον των Αμερικανών…
Δηλαδή, προσπαθούν να παρουσιάσουν την σύγκρουση των ΗΠΑ με τον αραβικό κόσμο διαχρονικά ως σύγκρουση πολιτισμών ή θρησκειών, αποκρύπτοντας επιμελώς τα πραγματικά ουσιαστικά κίνητρα τα οποία ήταν και είναι αμιγώς οικονομικά!
Η γνήσια ιστορική καταγραφή όμως κατατάσσει τους «πολέμους της Μπαρμπαριάς» στους «ανταγωνιστικούς πολέμους» για τον έλεγχο του «επικερδούς εμπορίου», με κύριους ανταγωνιστές των Αμερικάνων τους Γάλλους και τους Βρετανούς.
Τα αποτελέσματα των «πολέμων της Μπαρμπαριάς» κατέστησαν σαφή τη φιλοδοξία της νεοσύστατης τότε χώρας των ΗΠΑ να διαδραματίσει κυριαρχικό ρόλο στην αντιμετώπιση πάσης φύσεως «απειλών», όπως ήταν οι κουρσάροι και οι πειρατές της εποχής εκείνης.
Αν και η οικονομική άνθηση της Αμερικής επήλθε κυρίως από τις αλλαγές που δημιουργήθηκαν στον κόσμο του Ατλαντικού και όχι τόσο από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε άλλες χώρες, εντούτοις, η υπερδύναμη των ΗΠΑ συνεχίζει απτόητη μέχρι και σήμερα να κατέχει τον πρώτο ηγεμονικό ρόλο του ρυθμιστή και του απόλυτου κυρίαρχου στον πλανήτη μας.
Το λεγόμενο «αντίπαλο δέος», προς το παρόν, αναζητείται…!