«Έμπαινε Δέσποτα!» έγραφε στο Twitter ο Παναγιώταρος, επιδοκιμάζοντας την καταγγελία του ομοϊδεάτη του Μητροπολίτη κατά υπουργού της κυβέρνησης για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη.
Ό,τι και αν σας θυμίζει πάντως πρόκειται για απλή συνωνυμία. Ο Παναγιώταρος δεν είναι ο πρωταγωνιστής στο ρόλο του «Ιούδα» της τηλεοπτικής σειράς από το ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», που υποδύθηκε υπέροχα ο Γιώργος Φούντας, αλλά ούτε και ο φίλος του ιεράρχης είναι ο «παπά Γρηγόρης», που ενσάρκωσε καταπληκτικά ο Λυκούργος Καλλέργης.
Αν και ομολογώ πως βρίσκω να έχουν αρκετές ομοιότητες με τους «ήρωες» του διάσημου Κρητικού συγγραφέα, εδώ πρόκειται για τον «Χρυσαυγίτη» Ηλία Παναγιώταρο και έναν «άνθρωπο της Εκκλησίας», γνωστό πια σε όλους για τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας και για τις ακραίες ρατσιστικές, ομοφοβικές του δηλώσεις, τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο.
«Ο Βίος και η Πολιτεία» του εν λόγω Μητροπολίτη, κατά κόσμον Αθανάσιου Λενή, είναι λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους και το βιογραφικό της δράσης του ή ακριβέστερα της αντίδρασής του, πλούσιο από τα νεανικά του χρόνια.
Η σχέση του με τα σώματα ασφαλείας και τα αξιώματα υπήρξε ανέκαθεν ισχυρή και αρραγής. Σε ηλικία μόλις 30 ετών διορίστηκε ιεροκήρυκας του Σώματος της Χωροφυλακής και έλαβε τον βαθμό του Μοιράρχου, απ’ όπου και προήχθη αργότερα σε Ταγματάρχη.
Τα πολιτικά του φρονήματα, τα οποία ουδέποτε αποποιήθηκε, τον κατατάσσουν στο χώρο της ακροδεξιάς με ισχυρές αποχρώσεις-ενδείξεις φασίζουσας νοοτροπίας.
Δεν πρόκειται για έναν φανατικό ορθόδοξο φονταμενταλιστή ιεράρχη, αλλά για πολιτικό πρόσωπο, το οποίο εκμεταλλευόμενο την θέση εξουσίας που κατέχει στην διοίκηση της Εκκλησίας, δεν χάνει ευκαιρία να πολιτικολογεί, να προπαγανδίζει, να διχάζει και να εκτοξεύει ύβρεις και απειλές κατά των πολιτικών του αντιπάλων.
Αν και απόφοιτος της θεολογικής Σχολής, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος δεν θεολογεί αλλά πολιτεύεται. Δεν διδάσκει την αγάπη του Θεού, αλλά το μίσος των ανθρώπων.
Δεν ευαγγελίζεται τη συγχώρεση αλλά την εκδίκηση. Δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ειρήνη, αλλά διεκδικεί το δίκιο μέσα από τον πόλεμο.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έχει κάνει δημόσια κατά το παρελθόν.
«Όταν κάνεις μια μάχη δεν την κάνεις με λουκούμια και λουκουμόσκονη. Παίρνεις πέτρες και ξύλα και τα πετάς για να υπερισχύσει το δίκιο σου».
Μια «εναλλακτική» έκδοση δηλαδή του …«Αγαπάτε αλλήλους»!
Κι όμως ο άνθρωπος αυτός είναι Μητροπολίτης!
Η πολιτική του διαδρομή πάντως έχει συνέπεια και συνέχεια. Από την εποχή της χούντας που προχώρησε σε ανοικτή πρόκληση απευθύνοντας ασπασμό στους χουντικούς βασανιστές των Σωμάτων Ασφαλείας, μέχρι και τις μέρες μας, που όχι μόνο δεν χάνει ευκαιρία να φωτογραφίζεται περήφανος με «εξέχοντα» μέλη της «Χρυσής Αυγής», αλλά και να υπερασπίζεται και να ευλογεί μάλιστα τη δράση της «καταξιωμένης» εγκληματικής οργάνωσης με κοινοβουλευτική περιβολή.
Δεν παραλείπει πάντως να δηλώνει ευθαρσώς και δημόσια ότι προτιμά να τον αποκαλούν «ναζιστή και χουντικό» παρά «κατσαπλιά».
Κάθε φορά που κάποιος πολιτικός τόλμησε κατά το παρελθόν να μπει στα «χωράφια» της Εκκλησίας (και αυτό έχει συμβεί πολλάκις), τα αντανακλαστικά των διοικούντων της Εκκλησίας της Ελλάδος λειτούργησαν άμεσα και αποτελεσματικά εγκαλώντας τον πολιτικό να περιοριστεί στον ρόλο του και να μην παρεμβαίνει άκομψα στα θέματα της Εκκλησίας. Δεν βλέπω όμως καθόλου να επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία και όταν συμβαίνει το αντίστροφο!
Δεν ξέρω αν ο Μητροπολίτης-Μοίραρχος-Ταγματάρχης Αμβρόσιος διεκδικεί να διαδραματίσει στο μέλλον το ρόλο κάποιου ιδιότυπου «εθνικιστή Παπαφλέσσα».
Δεν γνωρίζω αν αισθάνεται πως υπηρετεί επαρκώς τον Θεό μέσα από την πολιτική.
Δεν έχω ιδέα καν αν πιστεύει πως με την ρητορική του μίσους που έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί, νομιμοποιείται να λειτουργεί ως ιεράρχης.
Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι πως πρέπει κάποιος να του βάλει ένα φρένο και αυτός δεν είναι πάντως η Δικαιοσύνη, που απ’ ό,τι φαίνεται σε ορισμένες περιπτώσεις έχει «αποστραβωθεί» τελείως! Ίσως να μπορεί να το κάνει η ίδια η Εκκλησία ή ο Πανάγαθος Θεός! Όμως, κάποια πράγματα δεν είναι δυνατόν να τα μπερδεύουμε ακόμα.
«Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας».
Άλλο ο «Παναγιότατος» και άλλο ο «Παναγιώταρος».
Άλλο ο «Αδελφός» και άλλο ο «Αδόλφος»! Θου Κύριε…!