«Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες» λέει μια αγγλική παροιμία! Εμείς οι Έλληνες, μάλλον δεν είχαμε ποτέ ούτε καλούς φράχτες αλλά ούτε και καλούς γείτονες! Τουλάχιστον εξ ανατολών. Από την ίδια πλευρά του ορίζοντα που ανατέλλει κάθε μέρα ο λαμπρός ήλιος που φωτίζει την Ελλάδα, ελλοχεύει και το πιο βαθύ σκοτάδι της ιστορίας μας, που εδώ και κάμποσους αιώνες, υπονομεύει, εκβιάζει και απειλεί το μέλλον αυτού του τόπου. Γι’ αυτό και μόνο η λέξη «Τούρκος» στην καθομιλουμένη, μας παραπέμπει σε κάτι βίαιο και άσχημο…
Οι χρόνοι περνούν, άλλοι καλοί κι άλλοι πάλι δύσκολοι, μα οι γείτονες πάντα μένουν, επιβεβαιώνοντας με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται την πολύ κακή φήμη τους, μέσα από τις προκλήσεις και την αλαζονεία τους. Όσο και να θέλεις να ξεχάσεις την παρουσία τους στη γειτονιά σου, εκείνοι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να σου την υπενθυμίσουν. Έτσι και τώρα, με αφορμή τη σύλληψη των δύο Ελλήνων αξιωματικών, πρωταγωνιστούν για μια ακόμα φορά σε μια παρωδία μίσους και τυχοδιωκτισμού. Η χρονική στιγμή φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο «γείτονας Τούρκος» και δεν εννοώ τον απλό πολίτη, πάντα κάτι θέλει.
Πάντα κάτι ζητάει. Πάντα σε κάποιο όφελος αποσκοπεί. Αυτή τη φορά, προκαλώντας πρώτα την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης πάνω του με την αλαζονική του στάση, στοχεύει στο να εξασφαλίσει κεκτημένα σε ό, τι αφορά τη συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου της ΑΟΖ της Κύπρου. Με πρόσχημα την προάσπιση τάχα μου των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων, προωθεί πάση θυσία τα οικονομικά συμφέροντα της δικής του χώρας.
Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων τα τελευταία χρόνια στη νοτιοανατολική Μεσόγειο έχει δημιουργήσει ένα νέο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό τοπίο με νέα δεδομένα, νέες συμμαχίες και φυσικά νέα πολιτικά παιχνίδια διεκδίκησης μεριδίων από τους νέους φυσικούς πόρους.
Ο πανίσχυρος Τούρκος «Σουλτάνος», αισθανόμενος ίσως πως απειλείται από αυτές τις εξελίξεις, έχει ανοίξει και συντηρεί πολλά μέτωπα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας του, με κυριότερο εκείνο της Συρίας. Παρατηρώντας Ελλάδα και Κύπρο να διαμορφώνουν νέους ορίζοντες ενεργειακής πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο αλλά και με άλλες χώρες, επαναπυροδοτεί το αγαπημένο του παιχνίδι της «ξαναζεσταμένης απειλής» στο Αιγαίο και στην περιοχή της Κύπρου.
Οι εξελίξεις γύρω από την Κυπριακή ΑΟΖ επαναφέρουν ως κεντρικό ζήτημα την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό, ως αναγκαία μάλιστα προϋπόθεση για την επίτευξη συμφωνίας που αφορά το φυσικό αέριο. Σύμφωνα με αναλυτές, η περίοδος αυτή των διαδοχικών προκλήσεων από την πλευρά της Άγκυρας, θα συνεχιστεί και για το επόμενο διάστημα, ως βασική τακτική εξασφάλισης πολιτικών πλεονεκτημάτων στα οποία υπολογίζει η γειτονική χώρα.
Η Κύπρος ως ενεργειακός κόμβος πλέον για την Ευρώπη θα διαδραματίσει αναμφισβήτητα πρωτεύοντα ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Θα περίμενα βέβαια από την Ε.Ε. να είχε αναλάβει έναν περισσότερο δυναμικό και ενεργητικό ρόλο στις εξελίξεις. Η Αμερική και η Ρωσία όπως πάντα, έτσι και τώρα, δρουν με αποκλειστικό γνώμονα και μόνο τις δικές τους στρατηγικές επιδιώξεις. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά άπαντες πως μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν φιλίες παρά μόνο συμφέροντα! Για όσο χρονικό διάστημα διαμορφώνεται ο ενεργειακός χάρτης των αγωγών για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, οι ισορροπίες σε διεθνές επίπεδο θα διατηρούνται εύθραυστες και οι χειρισμοί θα απαιτούν λεπτότητα και ψυχραιμία!
Στο εσωτερικό της χώρας μας η κυβέρνηση, κινούμενη σε καθαρά διπλωματικό επίπεδο, προσπαθεί να κρατάει χαμηλούς τόνους, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο της μείζονος αντιπολίτευσης, η παρατεταμένη περίοδος πολιτικής «ανομβρίας» που μαστίζει τον χώρο, φαίνεται πως έχει «αφυδατώσει» εντελώς τη νοημοσύνη κάποιων ανθρώπων που διψούν τρελά για εξουσία και δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλεύονται για μικροπολιτικούς λόγους εθνικά μας θέματα μείζονος σημασίας, για τα οποία όλοι θα πρέπει να επιδεικνύουμε σοβαρότητα και σύνεση. Την ίδια τακτική, δυστυχώς, ακολουθεί και μερίδα των Μ.Μ.Ε. δημιουργώντας ανασφάλεια και εντυπώσεις στην κοινή γνώμη. Μαθαίνω πως κάποιοι θερμόαιμοι συμπατριώτες μας προβάρουν ήδη το χακί και περιμένουν να καλέσουν την… «κλάση» τους…
Ο απλός Τούρκος πολίτης βιοπαλαιστής, που βλέπει μέρα με τη μέρα τις δημοκρατικές του ελευθερίες να περιορίζονται, που αισθάνεται τη ζωή του να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, που υποβάλλεται στην αχρεία προπαγάνδα και στα ακροδεξιά παραληρήματα του αφέντη Σουλτάνου του, δεν μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και μπορώ να πω ακόμα πως τον βλέπω και με συμπάθεια.
Ο τσαμπουκάς όμως Τούρκος, που εμφανίζεται διαχρονικά ως «ο ισόβιος εθνικός μας τρομοκράτης», που περιφρονεί όλες τις διεθνείς συνθήκες καλής γειτονίας, που δεν σέβεται τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, που παραβιάζει καθημερινά τα αναγνωρισμένα σύνορά μας, που προκαλεί τις ανοχές και τις αντοχές μας και που απειλεί απρόκλητα και απροκάλυπτα το μέλλον των παιδιών μας, αυτός ο Τούρκος πάντα «Τούρκο» θα με κάνει…!
* Ο Γιάννης Μοσχονάς είναι εκπαιδευτικός