Η ζωή στις μέρες μας διαφέρει σημαντικά από εκείνην των χρόνων των παππούδων μας. Όχι μόνο στα μέσα και στους τρόπους επίτευξης των στόχων που θέτουν πλέον οι άνθρωποι στη δημόσια και στην ιδιωτική τους ζωή, αλλά και στους ίδιους τους στόχους τους.
Ένας, όμως, από τους στόχους των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, ο οποίος, παρά το πέρασμα του χρόνου, θα έπρεπε να παραμένει σταθερός και ακλόνητος, είναι, πιστεύω, μια ζωή με αξιοπρέπεια και με την ανθρωπιά και την αγάπη ως άοκνους οδηγούς. Ζωή με αξιοπρέπεια, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει να τηρείς τις αρχές και τις αξίες σου και να μην αφήνεις κανέναν και τίποτα να σε λυγίσει και να σε μειώνει, να σε σπρώχνει να σκύψεις το κεφάλι υποταγμένος στη δύναμή του και φοβισμένος να παραδίδεσαι αμαχητί.
Σημαίνει, αφού γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι, τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου, να προασπίζεσαι τις ιδέες σου και, δίχως κομπασμό ή αλαζονεία, να τις προσθέτεις στο κοινό “οπλοστάσιο” του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αγάπη είναι, φρονώ, το ανιδιοτελές “δούναι – λαβείν” μεταξύ των ανθρώπων και φροντίδας και του ψυχικού μας πλούτου, το οποίο μάς βοηθά ως “ασπίδα” σε όλα όσα συμβαίνουν, άθελά μας, στην καθημερινότητά μας.
Ανθρωπιά είναι να έχεις ως κοινωνία σκοπό της ύπαρξης και της ζωής των μελών σου μια ζωή με επίκεντρο τον άνθρωπο χωρίς δυσεπίλυτα προβλήματα και ως μέσα για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού όχι την απληστία και τον εγωισμό, αλλά την ανεπηρέαστη από εφήμερα νοσηρά πάθη απονομή δικαιοσύνης, την άδολη συνεργασία και την ομοψυχία των μελών σου σε κάθε “σταυροδρόμι” και στιγμή του βίου τους, και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τέτοιες σκέψεις, λοιπόν, κλωθογυρίζουν καθημερινά μέσα στον νου μου. Και με σπρώχνουν να ψάχνω πολύ τα κίνητρα μίας εκάστης των ανθρώπινων συμπεριφορών προς τις άλλες, πριχού μιλήσω ή γράψω για όσα γίνονται, με ή παρά τη θέλησή μας, γύρωθέ μας ή για τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν.
Έτσι, βλέπω ότι με διαφορετικά κριτήρια κάποιοι χαρακτηρίζουν κάτι ως σωστό, ηθικό, δίκαιο ή λανθασμένο, ανήθικο, άδικο αντίστοιχα και με διαφορετικά άλλοι κάτι άλλο. Εντούτοις, μαζί με την αυτογνωσία, η αδέκαστη δικαιοσύνη και η αληθινή αγάπη, λέω παντού παιδιόθεν και κατά τις συμβουλές των γονέων μου, θα ‘ναι που θα φέρουν τους μεν κοντά στους δε και θα βοηθήσουν και την κοινωνία μας να προκόψει υλικά, να ταξιδεύει ευνομούμενη και να ευημερήσει πνευματικά εις όφελος όλων των μελών της τελικά. Αλήθεια, εσείς τι γνώμη έχετε για όλα τούτα;