Ο δράκος, η ζουρίδα, οι ξερόλες και το ταμείο που γίνεται πάντα στο τέλος
Σαν παραμύθι με καλό τέλος κι ας είχε δράκο (!) μοιάζει η υπόθεση της απαγωγής του Μιχάλη Λεμπιδάκη. Ο 54χρονος επιχειρηματίας μετά από 187 ημέρες ομηρίας είναι πλέον στην αγκαλιά της οικογένειάς του, έστω και ταλαιπωρημένος, καταβεβλημένος και εξασθενημένος. Και οι απαγωγείς σιδηροδέσμιοι και χωρίς λύτρα. Η υπόθεση της απαγωγής είναι άκρως διδακτική και αποτελεί ένα μάθημα για όλους και την κοινωνία την ίδια.
Και αν η ζουρίδα είναι η αλεπού της Κρήτης και στη γέφυρα που φέρει το όνομά της γράφτηκε ο επίλογος, οι δράστες μόνο αλεπούδες δεν αποδείχτηκαν. Αλεπουδιάρηδες και πολύ τους είναι! Μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο επαγγελματίες; Μάλλον για αφελείς πρόκειται, τουλάχιστον για τρεις από αυτούς, καθώς το ποινικό παρελθόν τους υπαγόρευε ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα ελέγχονταν.
Και τώρα οι αλυσίδες με τις οποίες είχαν δέσει τον Μιχάλη Λεμπιδάκη έγιναν βρόγχος στο λαιμό τους. Τα ήθελαν όλα και όχι μόνο δεν πήραν τίποτα μα και υπέγραψαν την ομηρεία τους πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Μάθημα και για τον ξερόλα τον Ελληνάρα, που πάντα έχει πληροφορίες από κάτι δικούς του… βαθιά χωμένους στην έρευνα και στο παρασκήνιο. Όλα τα σενάρια που διέρρεαν και ασπάζονταν κατέρρευσαν. Ούτε ρουμάνικη μαφία ούτε επιχειρηματικά αντίποινα ούτε εμπλοκή πολιτικών και οικονομικών προσώπων ούτε και κόλπο της οικογένειας! Ναι, γιατί μέχρι και αυτό ακούστηκε. Η οικογένεια Λεμπιδάκη πέρασε τον δικό της Γολγοθά και κανείς δεν πόνεσε όσο η ίδια στη συγκεκριμένη ιστορία.
Και εκτός την οικογένεια, λοιδορήθηκε και η Αστυνομία. Αυτή που δεν κάνει τίποτα, αυτή που αδιαφορεί, αυτή που δεν έχει πληροφορίες, αυτή που δεν έχει καλά στελέχη και δεν ξέρω εγώ πόσα άλλα ακούστηκαν. Από την «Π» το είχαμε γράψει τόσες φορές και με κίνδυνο να παρεξηγηθούμε: Το ταμείο θα γίνει στο τέλος.
Το τέλος λοιπόν ήρθε και είναι αίσιο και επειδή όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, η αστυνομία μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη. «Πήρε» τον Λεμπιδάκη χωρίς ν’ ανοίξει μύτη και χωρίς να καταβληθεί ένα ευρώ. Όχι δεν θ’ απονείμουμε εύσημα κυρίως στους μεγαλόσχημους που βγαίνουν τώρα για να κάνουν λεζάντα.
Αλλά δεν μπορούμε ως κοινωνία να μη χτυπήσουμε με συμπάθεια τον ώμο των αστυνομικών εκείνων που όλο αυτό το διάστημα μόχθησαν, ξενύχτησαν, ταλαιπωρήθηκαν, απογοητεύτηκαν, αλλά επέμειναν. Και όταν «πήραν» τον Μιχάλη πανηγύριζαν και χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά. Τη στιγμή εκείνη είχαν κερδίσει κάτι πολύ περισσότερο από την υπόθεση, τον σεβασμό μας.